Bibian Harmsen. † 25 Juli 2012.

Ik ben geschokt door het bericht dat Bibian Harmsen is overleden.
Bibian heeft ons via haar blog een kijkje gegund in haar leven, en in de strijd tegen haar ziekte alvleesklierkanker.
Een strijd die ze helaas niet mocht winnen.



Op een dag vroeg de vrouw,
¨zijn we uitgevochten¨
¨We zijn uitgevochten¨ antwoordde de engel
Hij tilde de vrouw op, hield haar tegen het licht en sprak; ¨Je bent doorzichtig nu¨
¨Neem me dan maar mee¨ zei de vrouw
De engel knikte en nam haar mee.

 Slaap lekker Bibian.

De oude stofzuiger.....

Het is rommelig in huis, het hondenhaar ligt overal. Ik erger me er aan dat ik de laatste tijd zo weinig in huis heb gedaan, ik voel me vreselijk moe en futloos de laatste tijd.

Maar nu moet er toch echt wat gebeuren. Mijn stofzuiger doet het niet al te best meer dus klim ik naar zolder om daar de oude stofzuiger van mijn schoonmoeder op te halen.

Eenmaal beneden aan het stofzuigen verwonder ik me er over dat dit oude beessie het nog zo verhipte goed doet.

Ik herinner me de eerste keer dat ik hem had gebruikt 37 jaar geleden, geleend van mijn schoonmoeder toen we een eigen huisje kregen, net getrouwd en vol met toekomstplannen. De wereld was mooi en lag voor ons open,  we waren zo verliefd en gelukkig met elkaar.

De stofzuiger zuigt door, terwijl ik gedachteloos de stang heen en weer beweeg.

37 jaar later gaat hij nog onvermoeibaar door ¨ zo maken ze ze tegenwoordig niet meer¨.

In die 37 jaar heb ik er in ieder geval  al een stuk of vier versleten.

37 jaar, zolang lijkt het helemaal nog niet geleden denk ik mijmerend, ¨verhipte haren kleven muurvast aan mijn karpet vast¨.

Ik denk aan mijn schoonmoeder, een schat van een vrouw, die anderhalf jaar terug plotseling overlijd.

Ze was er eentje van de oude stempel, kraakhelder altijd aan het poetsen en boenen, en zuigen natuurlijk snap echt niet dat die stofzuiger het na zulk intensief gebruik nog zo formidabel doet.

37 jaar, zoveel gebeurd en van zoveel lieve mensen afscheid moeten nemen, mijn opa, mijn schoonvader mijn ouders, mijn prachtige mooie zusje die het gevecht tegen kanker niet kon winnen, en nog zoveel meer dierbaren die we in de loop van de tijd moesten missen.

De hond stuift dol enthousiast  de kamer binnen en hapt naar de stofzuiger die echter onverstoorbaar door snort. Ik maan hem tot rust ¨vooruit op je plaats, en gauw een beetje je maakt alles weer vies¨.

De hond kijkt beteuterd en zoekt zijn plaats op.

Weer een berg haren, blijf bezig zo.

Snor, snor, snor de stofzuiger doet zijn werk, moet toch een verhipt goed motortje zijn die er in ligt, in al die jaren geen koolborsteltje versleten.

37 jaar, ik achter de stofzuiger toen een jonge meid vol energie en toekomst plannen, nu een vrouw van middelbare leeftijd met zorgen en verdriet.

Na een moeilijke periode, waarin mijn man ernstig ziek bleek te zijn, proberen we de draad van het leven weer wat op te pakken en proberen we vast te houden aan de hoop.

Prognose, onzeker, na operatie en pathologisch onderzoek  bleek niet alles schoon.

¨Tja we weten het niet meneer, is naar dit soort kanker weinig onderzoek gedaan komt veel te weinig voor het is afwachten¨

Maar we blijven moed houden, niet opgeven.

Het stofzuigen is gedaan, ik trek de stekker uit het stopcontact, de motor maakt een reutelend geluid en slaat af.

Niemand had toch ooit gedacht dat een stofzuiger zo sterk en onverwoestbaar zou kunnen zijn.

Ach er gebeuren nog altijd onwaarschijnlijke dingen die je niet voor mogelijk had gehouden.

Misschien heeft de tijd het ook goed met ons voor, en misschien gebeuren er toch nog wonderen op deze wereld.