A Thousand Years.

Zomerklaar.

Hoi Lieverd,

Je zou trots op me zijn, want ik heb de tuin zomerklaar gemaakt.
De hortensia´s zijn geknipt en ik hoop maar dat het een beetje goed is gegaan want dat was toch altijd jouw werkje en jij wist  precies hoe dat gedaan moest worden.

Het gras is gemaaid en opnieuw ingezaaid, dat was wel nodig want de hond had het halve veld omgeploegd met zijn tomeloze energie die hij door de korte wandelingetjes met mij niet echt kwijt kan.
Ik heb viooltjes gepot en de tuinmeubelen uit de hoezen gehaald en op het terras gezet, het terras wat je vorig jaar nog met zoveel liefde hebt aangelegd voor mij.
De hortensia´s zitten al vol in het blad, de katjesboom ziet er al prachtig uit en de kamperfoelie die we vorig jaar samen geplant hebben bot alweer flink uit.
Ja de tuin is zomerklaar en het mooie weer kan komen, ik heb het allemaal gedaan maar het lentegevoel wat ik er bij moet voelen dat is er niet,want er is geen lente in mijn hart.

Ik drink mijn kopje koffie als het zonnetje schijnt op dat mooie terrasje waar jouw stoel  zo akelig leeg blijft.
In gedachten praat ik tegen je maar ik krijg geen antwoord terug, het is allemaal zo nietszeggend zonder jou.
 Ik weet heus wel dat ik door moet dat ik de draad weer moet oppakken, tenminste dat is wat de mensen om me heen allemaal zeggen.
Al die lieve mensen die het allemaal zo goed bedoelen maar die niet weten dat het in mijn hart zo koud is en in mijn hoofd zo leeg.
De stilte is oorverdovend, niets is meer hetzelfde.


Schat,
de kamperfoelie bot uit,
de hortensia´s staan vol in blad
de katjesboom ziet er al prachtig uit,
maar in mij is een stukje met jou gestorven.

Ik hou van je.

Geen titel........

Alleen de trap op naar boven naar dat grote bed wat nu zo verschrikkelijk leeg en koud is.
Ik mis je in alles om me heen, je warmte als je naast me ligt, je arm om mijn middel zo veilig zo vertrouwd, je hand in de mijne onze vingers verstrengeld, die onverwachte streling over mijn haar, je kus.
Ik mis je zo verschrikkelijk.
De stilte is oorverdovend de leegte enorm en nadrukkelijk aanwezig
Al die lieve mensen om me heen die me met alles willen helpen, die er voor me willen zijn, maar de avonden de nachten ze zijn zo leeg en zinloos zonder jou.
Ik ruik aan je kleren om je dicht bij me te hebben maar ik merk dat je lichaamsgeur vervaagt en het maakt me soms wanhopig.
Jouw kleren die ik niet op kan ruimen omdat ik het gevoel heb dat je er nog een beetje bent als ik alles laat zoals het is. Je schoenen staan nog in de gang, je jas hangt nog aan de kapstok, je bent nog een beetje bij me, ik kan je alleen niet zien, niet aanraken, niet vasthouden, niet ruiken.
Mijn lief, mijn allesie, mijn wereld, wat moet ik zonder jou.