De dagen worden beschenen door een uitbundige zon die zijn warme stralen genadeloos op mijn bloemenpracht laat vallen. De hitte is soms te veel voor de tuin die er zo prachtig bij stond.
De hortensia´s verschroeien en de eenjarigen laten triest hun kopjes hangen ondanks de regelmatige sproeibeurten die ik ze geef.

Gek, hoe jammer ik het ook vind ik kan me er niet zo druk meer om maken zoals ik vroeger wel deed en ik overal parasolletjes plaatste om ietwat beschutting van de arme zieltjes te creëren.
Eigenlijk kan ik me om weinig dingen nog druk maken, het boeit me allemaal niet meer zo.
Sinds jij weg bent is de wereld om me heen zo´n stuk kleiner geworden, ja daar kies ik ook voor.
Ik heb de behoefte om me te socialiseren niet zo erg, zit het liefste thuis met de vertrouwde dingen om me heen, er is nog zoveel wat me aan jou herinnerd.
Ik ben moe, moe van het jachtige leven om me heen, mensen die van je verwachten dat je nu maar weer ¨gewoon¨ moet doen en dat je nu toch haast wel uit gerouwd moet zijn. Een enkeling die tussen neus en lippen nog eens een keertje vraagt hoe het met je gaat en daarna vlug weer over iets anders begint.
Hoe kunnen ze ook weten van het grote gemis dat ik elke dag weer ervaar, van het feit dat ik niet zo maar even mijn hand over je kale kop kan laten glijden, mijn hoofd niet even tegen je schouder aan kan leggen voor troost en warmte, van de lege koude plek in ons bed, het gemis van je vertrouwde stem je lach, het veilige gevoel dat ik altijd had in jouw nabijheid.
Het huis ademt nog steeds je aanwezigheid uit, je jas op de kapstok je schoenen in de gang, de persoonlijke dingen in je la en al je kleren die ik nog steeds niet kan wegdoen. Maar jij, jij bent niet tastbaar meer.

Gisteren ruimde ik de gangkast op en ik heb zitten grienen bij de aanblik van je motorlaarzen die al zo lang ongebruikt daar staan te wachten op...... ja op jou, zoals ik nog steeds wacht op jou.
De tijd rijgt zich aanèèn en is zo kleurloos zonder jou mijn lief.

ZE vinden me zo sterk zeggen ze maar ze weten niet hoe het jaagt in mijn hart als ik de gedachte toelaat in mijn hoofd dat ik je nooit meer zal zien, , zal ruiken, nooit meer je warmte en kracht zal voelen. Nooit meer.........

Vijf maanden, is het al zo lang dat ik afscheid van je heb moeten nemen? Het voelt als gisteren, de film blijft maar in mijn hoofd draaien, die laatste momenten met jou.
De dagen slepen zich voort, het is een ritueel van opstaan (wat me erg moeizaam afgaat) iets eten, drinken en naar het werk. ´s avonds de gang naar boven naar dat grote lege bed wat zo koud is zonder jou.
De volgende dag begint het weer van voren af aan.
De leegte overvalt me genadeloos bij tijd en wijle,  het lijkt een zinloos bestaan op deze manier.
Mijn automatische piloot schijnt nog steeds goed te werken en draait volop.
En de wereld draait gewoon door alsof er niets aan de hand is, soms zou ik het uit willen schreeuwen, brullen, razen, vloeken en tieren, zou het opluchten?

Je zou willen dat ik sterk zou zijn, en de meeste tijd ben ik dat ook wel, echt waar, maar soms overvalt me dat machteloze gevoel van het niet kunnen accepteren dat ze niets meer voor je konden doen, dat een medische wereld die zo ver is geen middelen heeft om deze vreselijke ziekte te bestrijden.
Het moment dat je alleen staat, in de kou, uitbehandeld, er kan geen winst meer worden behaald, sorry meneer dit was het dan.
De ontreddering van het niet willen geloven, en het besef dat doordringt dat dit echt het einde is, de wreedheid van dit alles.

Ik had met je oud moeten worden, samen zouden we moeten kunnen genieten van onze oude dag, van de kinderen en de alledaagse dingen in het leven.
Het mocht niet zo zijn, het is ons ontnomen.

Het leven is niet meer zoals voorheen, de vreugde is er uit, de liefde en warmte verloren.
Je bent er niet meer mijn lief, maar in mijn gedachten en mijn hart zal je er altijd zijn.

I walk through the fields.

I walk through the fields with the sun in my eyes
Barefoot, I've got my shoes in my hand
I look at the sky, see the birds flying high
Singing songs for a love that once was mine

Then I close my eyes and see his face again
And I feel his lips on mine
By the way he kissed, the way he held me tight
He keeps on running through
My mind, keeps on burning through my mind

I walk through the night, go feel the rain on my head
Fo see the faces of the people passing by
I look at the sky to find the moon way up high
To find the stars shining bright
Between up there

Then I close my eyes and see his face again
And I feel his lips on mine
By the way he kissed, the way he held me tight
He keeps on running through
My mind, keeps on burning trough my mind
By the way he kissed, the way he held me tight
He keeps on running through
My mind, keeps on burning trough my mind

The Cats.

Grijs.

Een mooie stralende zonnige dag vandaag.
De tuin staat er uitbundig bij met alles wat in één keer een explosieve groei en bloei doormaakt.
Ik kijk er naar verzorg de bloemen en maai het gras, maar ik zie het allemaal in een grijs kleurtje de pret en het enthousiasme is er vanaf en het is allemaal niet zoals voorheen.
Ik heb moeite om mijn bed smorgens uit te komen, waarvoor denk ik dan. Maar ik moet wel want de hond moet er uit.
Ik weet ook wel dat ik je heb beloofd om door te gaan maar het is soms zo verdomde moeilijk. Alleen aan het ontbijt, aan de koffie, alleen op het terras, boodschappen doen,  alleen in dat grote bed.
Na het werk alleen thuiskomen en mijn verhaal nergens kwijt kunnen.
De wereld draait door en ik sta stil mijn lief, want ik mis je zo.
Mijn wereld is zo grijs geworden.

Stapje dichterbij.

Moe in mijn lijf, moe in mijn hoofd.
Elke dag een stapje dichterbij jou, hoeveel stapjes nog???

A Thousand Years.

Zomerklaar.

Hoi Lieverd,

Je zou trots op me zijn, want ik heb de tuin zomerklaar gemaakt.
De hortensia´s zijn geknipt en ik hoop maar dat het een beetje goed is gegaan want dat was toch altijd jouw werkje en jij wist  precies hoe dat gedaan moest worden.

Het gras is gemaaid en opnieuw ingezaaid, dat was wel nodig want de hond had het halve veld omgeploegd met zijn tomeloze energie die hij door de korte wandelingetjes met mij niet echt kwijt kan.
Ik heb viooltjes gepot en de tuinmeubelen uit de hoezen gehaald en op het terras gezet, het terras wat je vorig jaar nog met zoveel liefde hebt aangelegd voor mij.
De hortensia´s zitten al vol in het blad, de katjesboom ziet er al prachtig uit en de kamperfoelie die we vorig jaar samen geplant hebben bot alweer flink uit.
Ja de tuin is zomerklaar en het mooie weer kan komen, ik heb het allemaal gedaan maar het lentegevoel wat ik er bij moet voelen dat is er niet,want er is geen lente in mijn hart.

Ik drink mijn kopje koffie als het zonnetje schijnt op dat mooie terrasje waar jouw stoel  zo akelig leeg blijft.
In gedachten praat ik tegen je maar ik krijg geen antwoord terug, het is allemaal zo nietszeggend zonder jou.
 Ik weet heus wel dat ik door moet dat ik de draad weer moet oppakken, tenminste dat is wat de mensen om me heen allemaal zeggen.
Al die lieve mensen die het allemaal zo goed bedoelen maar die niet weten dat het in mijn hart zo koud is en in mijn hoofd zo leeg.
De stilte is oorverdovend, niets is meer hetzelfde.


Schat,
de kamperfoelie bot uit,
de hortensia´s staan vol in blad
de katjesboom ziet er al prachtig uit,
maar in mij is een stukje met jou gestorven.

Ik hou van je.

Geen titel........

Alleen de trap op naar boven naar dat grote bed wat nu zo verschrikkelijk leeg en koud is.
Ik mis je in alles om me heen, je warmte als je naast me ligt, je arm om mijn middel zo veilig zo vertrouwd, je hand in de mijne onze vingers verstrengeld, die onverwachte streling over mijn haar, je kus.
Ik mis je zo verschrikkelijk.
De stilte is oorverdovend de leegte enorm en nadrukkelijk aanwezig
Al die lieve mensen om me heen die me met alles willen helpen, die er voor me willen zijn, maar de avonden de nachten ze zijn zo leeg en zinloos zonder jou.
Ik ruik aan je kleren om je dicht bij me te hebben maar ik merk dat je lichaamsgeur vervaagt en het maakt me soms wanhopig.
Jouw kleren die ik niet op kan ruimen omdat ik het gevoel heb dat je er nog een beetje bent als ik alles laat zoals het is. Je schoenen staan nog in de gang, je jas hangt nog aan de kapstok, je bent nog een beetje bij me, ik kan je alleen niet zien, niet aanraken, niet vasthouden, niet ruiken.
Mijn lief, mijn allesie, mijn wereld, wat moet ik zonder jou.

Yn it hert fan myn gefoel.

Mijn liefste.

Zo hard gevochten om nog wat langer bij ons te kunnen blijven, het mocht niet zo zijn.

De liefde en warmte die je ons altijd hebt gegeven, blijft in ons hart geborgen.

                                                                  16 januari 2014

                                               

Lieve heer.....

Lieve Heer, heeft u nog een beschermengeltje over? 
Mike zou hem zo goed kunnen gebruiken. 
Misschien is diegene die hij op zijn schouder had zitten een beetje moe en heeft hij wat hulp nodig. 
Dus Heer als u er eentje kunt missen mogen wij hem dan een tijdje van u lenen?