Toch nog veel te snel op dat laatste stuk pad wat je moet lopen aangekomen.
Na een leververgiftiging door waarschijnlijk alle medicatie die je kreeg hebben ze je op het nippertje voor de dood weggehaald.
De mededeling van de arts was een schok voor ons op de vraag van Mike hoeveel tijd hij nog had.
De arts dacht in weken, en de wereld stond stil.
Geen chemo meer die je lichaam heeft verwoest maar er tegelijkertijd voor heeft gezorgd dat we je nog een tijdje mochten houden.
Je gaat niet dood aan de kanker maar aan de complicaties van de behandeling, hoe krom is dat.
Met je buik dik van de ascites en de benauwdheid die je parten speelt zie ik met pijn in mijn hart dat je steeds een beetje zwakker wordt.
Was het beter geweest als je niet uit die coma was weggekomen en dat je stilletjes bij ons was weggegleden zonder dat je het zelf besefte?
Waar moet je allemaal nog doorheen mijn lieve sterke man.
Waarom?
