De dagen, weken, maanden rijgen zich aaneen.
Soms gaat het goed en sla ik me er wel doorheen en soms gaat het slecht en is het een grote poel van jou missen,uitzichtloosheid en vertwijfeling.
Ik zou willen dat je eens wat van je liet horen, dat je in mijn dromen kwam om te zeggen dat het goed met je gaat maar de dagen,weken, maanden verstrijken zonder een teken van jou.
Je geloofde er ook niet echt in, in het paranormale gedoe van een leven na de dood.
Dood is dood zei je altijd als ik er wel eens over begon.
Maar je liet mij geloven liet me in mijn waarde omdat ik wel overtuigd was van een leven na de dood.
Je hoorde me belangstellend aan als ik weer eens op zo´n avond was geweest en veel te vertellen had.
Het is eenzaam hier zonder jou, het bed blijft te groot voor mij alleen en de koffie smaakt minder lekker als ik ze drink zo zittend op ons terrasje..
Eigenlijk is het leven een stuk minder leuk dan het met jou was.
Het is weer zomertijd en de motoren rijden weer, ik hoor hun gebulder in de straat maar ik hoor geen schuttingdeur meer openslaan en het gebulder van je Harley op de achterplaats als je weer thuiskomt.
Bijna 1½ jaar ben je weg uit mijn leven, en toch kun je zo weer thuiskomen alles is er nog.
Je kleren,je schoenen, je jas op de kapstok, je tandenborstel en je geurtjes in de badkamer.
Als het zou kunnen kon je zo weer binnenstappen, zou ik naar de winkel racen om je favoriete eten te halen.
En´s avonds op de bank zou ik weer tegen je sterke lichaam aanhangen om een filmpje of onze favoriete serie te zien op tv,
en het zou allemaal weer ¨gewoon¨ zijn.
Het is waar het is onmogelijk en natuurlijk besef ik dat, ik ben echt niet gek of zo maar mijmeren en dromen mag je doet er niemand kwaad mee alleen misschien jezelf.
Zou je dan toch gelijk hebben gehad is er geen leven na de dood?
Ik weiger het te geloven, ik houd me zelf voor dat je gewoon nog even tijd nodig hebt.
En dus blijf ik geduldig wachten.
