MALAISE.

zondag 28 april 2013

De 3e chemokuur is inmiddels achter de rug.
De arts vond het verstandiger om dit voortaan maar 1x per 14 dagen te doen omdat de bloedwaarden nu niet bepaald het ¨je van het¨waren en er een lichte vorm van neuropathie  in de voetzolen aanwezig was. Natuurlijk was dit een flinke domper want eigenlijk wil je (hoe giftig ook) dat de chemo´s gewoon doorgaan op de tijden dat ze gepland staan.
Nu krijg je zoiets over  je van is het dan wel effectief genoeg? Eigenlijk krijg je daar niet echt een duidelijk antwoord op van de verpleegkundigen en de oncoloog zie je  niet tijdens de chemodagen.
Toch had Mike er in zijn achterhoofd al rekening mee gehouden.
De eerste twee dagen na de chemo gaan wel redelijk maar dan slaat de malaise en hevige vermoeidheid toe en begint het lichaam te protesteren. De gewrichten gaan pijn doen hij krijgt last van concentratiestoornissen, de neuropathie speelt op, hij houd vocht vast in de benen en het eten gaat een stuk moeizamer niets smaakt meer zoals voorheen. Misselijk is hij gelukkig niet maar voor een zo energieke man als Mike is het gebrek aan energie een ramp. Er zijn zoveel dingen die hij wil doen maar die door de hevige vermoeidheid gewoon niet willen lukken.
Ik zie hem soms tot het uiterste gaan, beslist dat rondje wat hij altijd liep met de hond ook nu willen lopen, en misschien gaat het in een wat minder snel tempo maar hij doet het! De klusjes in en om het huis die hij toch wil doen om mij te ontlasten, en soms schrik ik me rot van de grauw gelige kleur die hij opeens  heeft in het gezicht.
Mijn grote sportieve  kerel altijd bezig en oersterk die geveld wordt door een onzichtbare vijand.
Vaak sta je niet stil bij het feit hoe gezegend je bent als je gezond bent, je vind het gewoon dat je lichaam naar behoren functioneert en dat je de dingen kunt doen die je graag doet.
Totdat je opeens bij degenen hoort die het is ¨overkomen¨, en alles is opeens niet zo gewoon meer.
Je leven van ¨voor en na¨de diagnose is zo anders, want ¨dit¨overkomt¨ altijd een ander en niet jezelf tenminste dat dacht je.
Vandaag was het een wat mindere dag voor Mike, gelukkig scheen de zon volop en konden we lekker buiten zitten.
Onze dochter die in het zuiden van het land woont was een paar dagen bij ons en daar genieten we altijd van en onder het genot van  koffie en een stukje ¨Willem¨ gebak lieten we de warme zonnestralen hun werk doen. Natuurlijk kon Mike het niet laten om aan het onkruid te peuteren wat weelderig tussen de tegels omhoog is geschoten, het is hem een doorn in het oog. Normaal staat de tuin er om deze tijd keurig bij, nu is het een beetje rommelig en moet er nodig een maaier over het gras heen. Het komt allemaal wel weer zeg ik tegen Mike je moet je eerst maar weer eens een beetje beter voelen. Even later is hij bezig het onkruid tussen de tegels weg te krabben hij heeft er een laag krukje bij gepakt zodat hij af en toe even kan gaan zitten  (eigenwijs mannetje blijf toch lekker in de zon zitten op je luie stoel.)

Ik zie het met lede ogen aan en begin aan de andere kant van de tuin te krabben, en ik denk bij mezelf dit was de 3e kuur er zijn er nog 9 te gaan.

Chemokuur.

dinsdag 9 april 2013

Terwijl ik dit type ligt Mike weer aan zijn chemokuur, de 2e van deze kuur.
 Vorige week niet doorgegaan omdat de bloedplaatjes te laag waren.

Nadat het een lange tijd goed is gegaan begon Mike halverwege februari wat te hoesten, aangestoken op mijn werk was zijn commentaar.
Maar hoesten hield niet op en opeens was daar die kortademigheid die erbij kwam, toch maar even naar de huisarts voor controle, zou een longontsteking kunnen zijn laat maar even een fotootje maken voor de zekerheid zei deze.
Ook meteen maar aan de antibiotica en prednison want je weet maar nooit en ¨dan drukken we het meteen de kop in¨ werd er gezegd.
Foto wees niets uit, er was niets bijzonders te zien dus opluchting alom.
Volgende dag toch telefoontje van de HA, ze vertrouwde het niet ¨ga toch maar even naar de longarts¨ kan ook een longembolie zijn.
Dus weer richting ziekenhuis spoedeisende hulp, daar werd de hele trukendoos open gehaald.
Toch maar een dagje opname want ze hadden een stofje in het bloed gezien wat iets verhoogd was en de volgende dag toch maar even een CT scan maken.
De dag daarop het verwoestende nieuws dat er geen longembolie zat maar dat er uitzaaiingen in de longen waren gezien. Weliswaar kleintjes maar wel veel.
De grond wordt je onder de voeten weggemaaid.
Dat kan helemaal niet, het ging zo goed, het werk was weer opgepakt, het trainen ging prima en Mike voelde zich opperbest.
Toch is het waar en moeten we de harde waarheid onder ogen zien, genezing is niet meer mogelijk.
Met de chemo proberen ze de boel te remmen, met een mooi woord palliatieve behandeling.
Je wereld weer opnieuw op de kop, we gingen er in geloven dat hij misschien bij dat kleine percentage van mensen hoorde die de kanker zou overleven. Helaas niets is minder waar.
Hoeveel tijd we nog hebben?
We weten het niet, wel weten we dat niets in deze wereld vanzelfsprekend is en dat je dankbaar moet zijn voor de mooie dingen die op je pad komen en niet alles voor ¨ gewoon¨ moet nemen.
We geven niet op, knokken er nog steeds voor, een gevecht met vallen en opstaan. 
Maar er is geen keus, hij moet er weer doorheen.
Als partner sta je dan machteloos, je wilt zoveel doen en je kunt zo weinig.
Ik zie Mike weer inboeten aan energie, hij is weer terug bij af, en mijn hart huilt.