Enjoy a glimpse into our garden.

Naar de overkant

Een zaterdagmorgen in 2005.
07.00 uur:
Als ik in het verpleeghuis kom waar ik werk komt de nachtzuster me al tegemoet.
Het gaat niet zo goed met dhr. X. dhr. is terminaal en ondanks de medicatie heeft dhr. het moeilijk.
Ik loop naar de afdeling en naar dhr. zijn slaapkamer, als ik de deur open doe bemerk ik direct de zware ademhaling.
Terwijl ik bij zijn bed sta en de pols voel zie ik zijn vermoeid/getekend gezicht, zijn hand voelt warm en vochtig.
Dhr. is een belezen intelligente en actieve man geweest maar de laatste jaren heeft alzheimer zijn leven beheerst en dhr. afhankelijk gemaakt.
Ik overleg met een collega en zeg dat het me beter lijkt om de familie te waarschuwen want ik heb er geen goed gevoel bij.

08.00 uur: Ik bel met de familie en leg de situatie uit, ik vertel de dochter dat ik dhr. snel  achteruit vind gaan en  ik denk dat dhr. de avond niet zal halen.
Ze schrikken en zeggen dat ze direct in de auto zullen stappen om naar her verpleeghuis te komen, dit zal  echter een paar uur duren want ze wonen een paar honderd kilometer verderop.
Ik beloof dat ik ze direct zal bellen als het  slechter met dhr. zal gaan en zeg dat ik zoveel mogelijk bij hem zal blijven.
Rond 09.30 bellen ze me op dat ze halverwege zijn en vragen hoe het nu gaat met vader, ze zijn bang bang dat ze niet op tijd komen.
Ik leef met ze mee, wetende dat je misschien niet op tijd bent om afscheid te kunnen nemen van een zo geliefd iemand moet verschrikkelijk zijn.

10.00 uur: Ik vertrouw het niet, dhr. heeft het moeilijk heeft een erg zwoegende ademhaling en de pols voelt onregelmatig. Het is hectisch op de afdeling veel onrustige verwarde mensen die zorg en aandacht nodig hebben. Toch kies ik ervoor om bij dhr. te blijven om hem in de gaten te houden, in overleg met mijn collega's sleep ik de medicijnkast naar zijn kamer zodat ik de medicatie voor de andere bewoners kan controleren en uitzetten.
Zittende aan dhr. zijn bed neem ik zijn gezicht in me op, ik wil niet dat hij pijn lijdt en probeer aan zijn gelaatsuitdrukking te zien of dit misschien het geval is. De minuten tikken weg en de ademhaling word steeds zwaarder en zwoegender, ik waarschuw het weekendhoofd en dhr. mag zijn medicatie iets eerder hebben.
Rond 11.00 uur bemerk ik een verandering in dhr. de ademhaling wordt stokkerig en de tussenpozen langer, dhr. heeft het zichtbaar moeilijk.
Ik buig me naar hem toe en fluister in zijn oor ¨het is goed, ga maar ze wachten op je  aan de overkant¨. 
Opeens zie ik zijn gezicht ontspannen alsof er een soort rust over hem komt, ik houd zijn hand vast en zie hoe dhr. zijn laatste adem uitblaast en ik ben blij  dat voor hem het lijden voorbij is.

11.15 uur: De klapdeuren van de afdeling gaan open en ik zie de dochter van dhr. aankomen langzaam  loop ik haar tegenmoet.

16.00 uur: Ik fiets naar huis en denk aan de afgelopen dag, ik voel me ineens doodmoe.
Dit laatste stukje de strijd van het sterven het is iets waar ik nooit aan zal wennen ook al is het een deel van mijn beroep. Maar ik ben blij dat dhr. tijdens het overgaan niet alleen was en dat ik iets, al is het nog zo weinig, voor hem heb kunnen betekenen.

ANNO 2012.:
De bezuinigingen leggen een steeds grotere werkdruk op de mensen die in de zorg werken, de grenzen van wat zorgmedewerkers nog voor hun clienten kunnen doen liggen erg dicht bij het randje van de afgrond.
Tijd aandacht en liefde is niet in geld uit te drukken, het is een voorwaarde voor goede menswaardige zorg voor diegenen die afhankelijk zijn van anderen in het laatste stukje van hun leven.

ER WAS EENS...... (de nieuwe bewoner)

Er was eens een huisje met een tuintje, en in dat tuintje bloeiden de bloemen weelderig en er was een prachtig helder groen grasveldje. De mensen die in dat huisje woonden zaten graag in hun tuintje en genoten van al die mooie fleurige kleuren en van de complimentjes die ze over hun tuintje kregen van al die mensen die voor het grote hek bleven staan. Op een dag kwam er een nieuwe bewoner in het huisje wonen, hij nam de tuin volledig onder handen met zijn grote grove poten. Hij gromde tegen de bloemen wat staan jullie daar nou te pronken met al die kleuren het enige wat ik mooi vind aan jullie zijn de stokken (takken/stelen)) waar jullie op zitten en die zijn vanaf nu van mij.
De mooie paarse bloemetjes die
veilig onder de grote boom stonden  en  dachten dat hij  niet bij ze zou kunnen komen beefden op hun wankele steeltjes als hij ze hoogst persoonlijk wat water ging geven, haha vonden ze vast niet leuk want na een tijdje waren ze ineens verdwenen. Het mooie groene grasveld was toch ook niets voor hem, wel nee veel te netjes en wat een akelige kleur dat kon wel wat minder. Dus groef hij tot de modder naar boven kwam. Wat stond dat leuk al die hobbels en kuilen beter dan dat strakke gedoe. Het allermooiste vond hij als het dan ging regenen ¨JIPPIE¨ dat maakte de tuin extra interessant om in te rollebollen.
En wat zeurden die mensen toch die voor het hek bleven staan toen het vrouwtje met zo´n lawaaiding over het laatste gras reed en die zeiden ¨nou, nou daar valt ook niet veel meer te maaien¨ .
Ja de mensen, ach ze waren wel eens boos op hem als hij de gang in stoof waar van die belachelijk witte tegeltjes lagen (was wel leuk om te gebruiken als glijbaan) en ze hadden daar van dat rare doorzichtige spul in de deuren. Oke hij was niet altijd even schoon en soms wat onbehouwen en de tegeltjes in de gang waren ineens wel wat minder wit. O ja en dat rare doorzichtige spul in de deur ja dat was toch zo gek als hij daar tegen aan stond met zijn poten en kop dan kon hij er ineens niet meer door heen zien het leek wel hekserij. Ach die mensen hadden toch wel rare dingen vond hij , voor dat hij de straat over mocht steken moest hij eerst gaan zitten belachelijk toch. Ze zijn zelfs met hem naar een groot veld geweest waar allemaal andere honden liepen en die stakkers moesten allemaal het zelfde doen ZIT, HALT, AF.

Nou ja hij doet wel mee hoor ¨als hij er zin in heeft¨ het schijnt dat het vrouwtje daar gelukkig van wordt. Maar ja soms kan hij het echt niet laten hoor en dan krijgt hij ¨de kolder in de kop¨ tenminste dat heeft hij het vrouwtje duidelijk horen zeggen, nou zeg het enige wat hij dan doet is van die leuke schijn aanvallen maken naar die stakkers die ook maar dat saaie werk moeten doen iemand moet toch voor de pret zorgen nietwaar. De baasjes die dan bij die stakkers horen schrikken zich een hoedje LOL haha. 

Het vrouwtje trekt dan flink aan dat ding om zijn nek en denkt dan dat ze hem ¨corrigeert¨ ach hij laat haar dat maar geloven want dan is hij ¨braaf¨en heeft ze ineens een koekje voor hem in de hand. Hij heeft extra goed opgelet en weet nu precies waar ze die koekjes bewaard. Na een tijdje stoppen ze met dat gedoe en dan hoort hij het vrouwtje zeggen dat hij nu wel erg moe moet zijn, moe wie ikke? welnee ik heb energie voor tien! Vrouwtje moe? Ja dat zeker. Het fijnst vind hij toch wel ´savonds vlak voor dat hij in zijn mand moet omdat iedereen gaat slapen, de baas en het vrouwtje drinken dan nog een beker met van dat witte spul wat ze melk noemen dat doen ze dan eerst in een ding wat draait. Als er piepjes gaan dat halen ze het eruit en dan krijgt hij ¨JIPPIE¨ ook een bakje met wat lekkers , ze noemen het een nachtmutsje yoghurt en dat vind hij toch lekker hummmm. Hij let dus heel goed op als de piepjes gaan want soms horen ze het niet dan zijn ze te druk in gesprek en dan moet hij hun waarschuwen dat de piepjes toch echt zijn gegaan . Ja hij heeft het nog niet zo slecht in dat huisje met dat tuintje hij heeft een plekje in de kamer waar hij heerlijk ligt op een warm kleedje en de baas laat hem´s morgens toch weer uit. En als hij uit is gelaten dan mag hij weer in de tuin spelen en hij moet zeggen het kost wat werk maar die tuin begint nu echt te lijken op wat hij in zijn kop had n.l een prachtige woestenij. En ach die paar bloemetjes die er nog staan nou vooruit dat moet dan maar, want ach hij ziet het vrouwtje toch ook wel graag blij en gelukkig en per slot van rekening wonen ze bij HEM in en moet je toch de goede harmonie bewaren niet waar.

 

@ in een huis met een tuintje.

 

karakters over.

                        

	pssst...extra smileys?

Rijlessen voor het oudje.

Mrs. Mengelmoes neemt autorijles en dat op haar 56 ste.
Natuurlijk je bent nooit te oud om te leren, tenminste dat zeggen ze toch?
Eigenlijk heb ik  nooit het nut in gezien om zelf te leren autorijden, waarom zou ik.
Ik wordt altijd overal netjes heengebracht of opgehaald door manlief.
Eind vorig jaar werd ik eens flink met mijn neus op de feiten gedrukt, door omstandigheden werd me het nut van zelf te kunnen autorijden ineens heel duidelijk en ik nam me voor om in het nieuwe jaar dat papiertje maar eens te gaan halen.

Tja, dat leek eigenlijk heel gemakkelijk gezegd. Natuurlijk het aanmelden bij een rijschool is een fluitje van een cent,  en ik kreeg een aardige rijinstructeur die me een proefles gaf.
Maar jongens dan bemerk je pas dat je niet zo piep meer bent en dat die grijze massa daarboven in mijn hoofd op volle toeren moest werken.
Ik had ogen te kort voor waar ik allemaal op moest letten en het viel me op dat de rijinstructeur af en toe wel een erg rood hoofd had (zo warm was het toch niet?)

Met mijn 1.58 cm moesten alle zeilen worden bijgezet om fatsoenlijk bij de pedalen te kunnen komen en op de snelweg raakte ik nog weleens de kluts kwijt. O, help was dat het gaspedaal in plaats van de rem???
De bochten werden wel eens wat te ruim (of te krap) genomen en ik zag de verschrikte gezichten van de medeweggebruikers die me aanstaarden alsof ik van een andere planeet kwam.

NOU JA ZEG ZE ZIEN TOCH ZEKER DIE GROTE L WEL OP HET DAK VAN DE AUTO STAAN, LEERLING AAN BOORD!

Eenmaal weer thuis sloeg regelmatig de onzekerheid toe, zou ik dit wel onder de knie kunnen krijgen en ooit eens zelfstandig over de wegen kunnen snorren?
Nu naar 7 lessen krijg ik een beetje de feeling van het rijden te pakken en gaat het allemaal wat soepeler, ik zie de rijinstructeur wat relaxter naast me zitten en ik begin er lol in te krijgen.
Gisteravond zag ik op tv de oudste man ter wereld 115 jaar en hij doet nog een cursus Engels. Dan moet het mij met mijn 56 jaren toch nog wel lukken om dat rose papiertje te halen.......... TOCH?