Lange tijd niet geschreven, op de èèn of andere manier kon ik er niet toe komen.
Mike zit nog aan de xeloda en houd het redelijk vol, het doorzettingsvermogen en de wil slepen hem er steeds weer doorheen.
Hij probeert zoveel mogelijk zijn ding te doen maar de enorme vermoeidheid die hem soms overvalt maakt het hem soms onmogelijk , de energie ontbreekt dan gewoon weg.
Ik zie met diep respect hoe hij elke keer weer probeert zijn dingen te doen. Een dag met zijn zoon naar een auto evenement ook al kan hij bijna niet lopen omdat er blaarvorming onder de voeten is en zijn buik opgezet van het vocht.
¨Ik ga wel vaker zitten, en neem een stoeltje mee¨.
De dagen daarna is hij uitgevloerd en dodelijk vermoeid, maar hij wil er uithalen wat er nog in zit.
Mijn sterke kerel in zijn grootste gevecht tegen een onzichtbare vijand, hij geeft het niet zomaar op.
Maar ik bemerk dat het gevecht steeds een beetje moeizamer gaat en dat er steeds meer moet worden ingeleverd.
Mijn sterke kerel, mijn steun en toeverlaat, mijn sterke schouder om op te huilen altijd zo sterk als een dijk geweest.
Het is zo verrekte oneerlijk.
