Mrs. Mengelmoes is boos op zichzelf maar toch ook een beetje verdrietig.

Ken je mijn blog nog over Rijlessen voor het oudje?
Mrs. Mengelmoes  raakt zo ´n beetje aardig gefrustreerd door diezelfde rijlessen.
Waarom?
Nou ik begin toch echt te geloven dat het waar is wat ze elke keer vertellen, je bent te oud voor dit soort gekkigheid, dat had je met je 18e moeten doen, hoe lang denk je hier nog van te kunnen genieten?

Het lijkt wel of ik  stil sta in mijn vooruitgang en daar baal ik wel heel erg van.
In plaats dat de curve omhoog loopt, loopt hij bij mij naar beneden , met andere woorden ik ga steeds minder rijden en dat frustreert behoorlijk.
Ik heb een fijne instructrice dus daar zal het hem niet aan liggen toch....?

Ik heb het dus schijnbaar niet echt in mijn vingers en het lukt me gewoon niet om na ruim 30 lessen (VAN 2 UREN) over dit dode punt heen te komen.
Wat doe ik dan verkeerd? Ik kan het je echt niet vertellen want ik weet voor mezelf dat ik het heus wel kan. Soms denk ik zet me maar alleen in die Honda en ik rijd hem zo naar Parijs :-)
Maar ja zo gek is ze natuurlijk niet, ik wordt er al met al niet vrolijker van en mijn bankrekening nog minder.
Is natuurlijk ook niet niks 2 uurtjes rijden en bijna 90 euries lichter in je portomoniks, zuccccht.

Opgeven is ook geen optie dus ik ploeter maar door in de hoop dat ik het op de een of andere manier toch nog een beetje onder de knie krijg.

Ik hoop dat het niet zo´n klucht wordt als bij die engelsman die al 22 x is gezakt voor zijn praktijkexamen.

Voor jou

Ik hou van je om al die kleine dingen die je doet
Je arm om me heen in bed als we slapen
Je warme lijf dicht tegen me aan
Het veilige gevoel dat je me geeft
Plotseling even die aai over mijn voorhoofd 
die onverwachte kus
Je stem als je roept  dat de tosti´s klaar zijn en of ik ook  uit bed kom
Je aandacht en  je liefde voor mij en de kinderen
De kalmte waarmee je alles doet,  je  warme stem 
en zoveel meer
 
Ja, ik hou van je mijn liefste om al die kleine dingen die zo groot zijn.

NANNE

Het moet een tuin zijn vol met bloemen
een zee van kleuren en van pracht
de zonneschijn zou helder schijnen
je steeds verwarmen met zijn kracht
je hart zou er voor altijd gloeien van liefde die je er overal voelt
en de rivieren rijkelijk vloeien zoals men met een paradijs bedoelt.
 
En jij? Ik zie je daar wel lopen 
rechtop en krachtig met sterke pas
ik zie je duidelijk in mijn dromen met jopper en met blauwe muts
precies zoals je was
Ik moet nog heel veel aan je denken
maar weet dat je gelukkig bent
Want wat kan iemand anders wezen
die het beloofde land nu kent?

Ja, het is een tuin vol met bloemen 
een zee van kleuren en van pracht
en de zon schijnt zijn warme stralen
schitterend en uit volle macht
en iedereen mag zich hier komen warmen 
als hij verdrietig is of moe
want er zijn altijd een paar liefdevolle armen
die sluiten zich heel zachtjes om je toe. 

Ter herinnering aan Nanne 


 

Wonderboom

Ik had een prachtige Catalpa boom bij me in de tuin staan.
Het was onze vrijheidsboom, geplant op 5 mei jaren terug.
Van een  iel stammetje met een paar takjes groeide de boom in een paar jaar tijd uit tot een pracht van een boom met een kroon van vele takken waaraan prachtig gevormde bladeren groeiden.
Onder de boom vonden in de loop der jaren vele plantjes en bloemen een schaduwrijk plekje waar ze tot hun volle pracht uit konden groeien en bloeien. De musjes vonden er een beschut plekje om uit te rusten. De boom had iets mysterieus zoals hij daar stond.
De zon probeerde door het volle bladerdak door te dringen en af en toe lukte dat met een klein zonnestraaltje wat een sprookjesachtig effect gaf als je omhoog keek in de kruin.
We waren trots op onze boom, de mensen die langsliepen bleven staan en zeiden `wat is hij prachtig`.

2011
Het was oktober en het weer was bar en boos, het stormde en de regen kwam met bakken uit de lucht.
Onze boom die al zoveel stormen had doorstaan zwiepte heen en weer op zijn stam. Je hoorde hem als het ware kreunen onder zijn kruin van zware bladeren. Ik keek uit mijn raam en maakte me zorgen.
Hadden we hem toch wat moeten beschermen door hem eerder te snoeien zodat hij zijn last wat beter zou kunnen dragen?
De hele dag  bleef het erbarmelijk weer en ik blikte af en toe angstig naar buiten.
Plotseling gebeurde het, dat waar ik zo bang voor was, met een enorm geluid brak er een stuk van de kruin.
De ravage was onvoorstelbaar.
Terwijl wij nog met open mond naar buiten staarden was er weer een enorm krakend geluid en weer stortte er een deel van de kruin in.
Mijn tuintje was veranderd in een wirwar van gebroken takken en bladeren.

De volgende dag werd de gehavende catalpa  gesnoeid en het was triest om te zien hoe deze majesteuze boom er  nu bij stond.
Hij had een enorm grote wond vlak op de ent plaats een beroerder plek kon je niet treffen, het zou moeilijk worden om de boom het volgende seizoen weer bloeiend te krijgen.

Mijn man snoeide de boom tot vlak boven de entplaats af, we hadden geen keus we moesten wel.
Het was zo triest om te zien, daar stond onze majestueuze boom ontdaan van alle allure en mystiek.
Een hoopje ellende, we kunnen hem er beter uithalen en iets nieuw planten zeiden we tegen elkaar maar eigenlijk wisten we beiden dat we dat niet wilden.
We zien wel hoe hij het volgend jaar gaat doen met een beetje geluk bot hij weer uit zeiden we.
De hele winter stond de boom er treurig bij.

Juli 2012.

Er zouden nu toch echt wel wat scheuten zichtbaar moeten zijn zei mijn man, de kruin bleef echter akelig kaal.
Dit gaat niet meer lukken zeiden we tegen elkaar dit is een verloren zaak.
En toch we konden de beslissing niet nemen de boom te kappen.
Op een zomerdag zagen we ineens scheutjes op de stam verschijnen, he ??? die horen daar helemaal niet, jullie moeten naar boven naar de kruin en we sneden de scheutjes er af.
Maar ze bleven maar komen en omdat de kruin geen enkel teken van leven meer gaf lieten we het maar gebeuren.
De gehavende catalpa groeide en bloeide opeens vanuit alle kanten van de stam, binnen een korte periode hadden we een catalpa die trots zijn takken vanuit de stam showde en het leek alsof hij zei
´jullie hadden de hoop op gegeven, geloofden er niet meer in, maar zie hier sta ik weliswaar  gehavend en niet meer als vanouds maar ik ben er nog. Ik draag mijn littekens en ik heb laten zien dat ik me niet overgeef zonder een gevecht.
Het was moeilijk en soms dacht ik zelf ook , ik kan niet meer het kost zoveel energie,maar het is me gelukt.
Ik ben dan wel niet meer de boom die ik was, ik heb geleden en geweend om het verlies van mijn kruin, maar ik ben sterker dan voorheen uit de strijd gekomen en hoewel ik weet dat ik nooit meer de oude zal zijn ben ik blij dat ik er mag zijn zoals ik nu ben en dat ik leef¨

DE BOOM HEEFT ONS GELEERD:
BLIJF ALTIJD GELOVEN EN HOPEN OOK AL LIJKT ALLES UITZICHTLOOS.
SOMS GEBEURD ER EEN WONDER TERWIJL JE HET NIET HAD VERWACHT.
HOOP HOUD ONS OP DE BEEN, ZODRA WE DAT LOSLATEN ZIJN WE VERLOREN EN GEVEN WE OP.
BLIJF GELOVEN BLIJF HOPEN OP DAT ENE WONDER.
GOD IS LIEFDE.

Bibian Harmsen. † 25 Juli 2012.

Ik ben geschokt door het bericht dat Bibian Harmsen is overleden.
Bibian heeft ons via haar blog een kijkje gegund in haar leven, en in de strijd tegen haar ziekte alvleesklierkanker.
Een strijd die ze helaas niet mocht winnen.



Op een dag vroeg de vrouw,
¨zijn we uitgevochten¨
¨We zijn uitgevochten¨ antwoordde de engel
Hij tilde de vrouw op, hield haar tegen het licht en sprak; ¨Je bent doorzichtig nu¨
¨Neem me dan maar mee¨ zei de vrouw
De engel knikte en nam haar mee.

 Slaap lekker Bibian.

De oude stofzuiger.....

Het is rommelig in huis, het hondenhaar ligt overal. Ik erger me er aan dat ik de laatste tijd zo weinig in huis heb gedaan, ik voel me vreselijk moe en futloos de laatste tijd.

Maar nu moet er toch echt wat gebeuren. Mijn stofzuiger doet het niet al te best meer dus klim ik naar zolder om daar de oude stofzuiger van mijn schoonmoeder op te halen.

Eenmaal beneden aan het stofzuigen verwonder ik me er over dat dit oude beessie het nog zo verhipte goed doet.

Ik herinner me de eerste keer dat ik hem had gebruikt 37 jaar geleden, geleend van mijn schoonmoeder toen we een eigen huisje kregen, net getrouwd en vol met toekomstplannen. De wereld was mooi en lag voor ons open,  we waren zo verliefd en gelukkig met elkaar.

De stofzuiger zuigt door, terwijl ik gedachteloos de stang heen en weer beweeg.

37 jaar later gaat hij nog onvermoeibaar door ¨ zo maken ze ze tegenwoordig niet meer¨.

In die 37 jaar heb ik er in ieder geval  al een stuk of vier versleten.

37 jaar, zolang lijkt het helemaal nog niet geleden denk ik mijmerend, ¨verhipte haren kleven muurvast aan mijn karpet vast¨.

Ik denk aan mijn schoonmoeder, een schat van een vrouw, die anderhalf jaar terug plotseling overlijd.

Ze was er eentje van de oude stempel, kraakhelder altijd aan het poetsen en boenen, en zuigen natuurlijk snap echt niet dat die stofzuiger het na zulk intensief gebruik nog zo formidabel doet.

37 jaar, zoveel gebeurd en van zoveel lieve mensen afscheid moeten nemen, mijn opa, mijn schoonvader mijn ouders, mijn prachtige mooie zusje die het gevecht tegen kanker niet kon winnen, en nog zoveel meer dierbaren die we in de loop van de tijd moesten missen.

De hond stuift dol enthousiast  de kamer binnen en hapt naar de stofzuiger die echter onverstoorbaar door snort. Ik maan hem tot rust ¨vooruit op je plaats, en gauw een beetje je maakt alles weer vies¨.

De hond kijkt beteuterd en zoekt zijn plaats op.

Weer een berg haren, blijf bezig zo.

Snor, snor, snor de stofzuiger doet zijn werk, moet toch een verhipt goed motortje zijn die er in ligt, in al die jaren geen koolborsteltje versleten.

37 jaar, ik achter de stofzuiger toen een jonge meid vol energie en toekomst plannen, nu een vrouw van middelbare leeftijd met zorgen en verdriet.

Na een moeilijke periode, waarin mijn man ernstig ziek bleek te zijn, proberen we de draad van het leven weer wat op te pakken en proberen we vast te houden aan de hoop.

Prognose, onzeker, na operatie en pathologisch onderzoek  bleek niet alles schoon.

¨Tja we weten het niet meneer, is naar dit soort kanker weinig onderzoek gedaan komt veel te weinig voor het is afwachten¨

Maar we blijven moed houden, niet opgeven.

Het stofzuigen is gedaan, ik trek de stekker uit het stopcontact, de motor maakt een reutelend geluid en slaat af.

Niemand had toch ooit gedacht dat een stofzuiger zo sterk en onverwoestbaar zou kunnen zijn.

Ach er gebeuren nog altijd onwaarschijnlijke dingen die je niet voor mogelijk had gehouden.

Misschien heeft de tijd het ook goed met ons voor, en misschien gebeuren er toch nog wonderen op deze wereld.

Weg van de hoop

Diep in ons zelf dragen we hoop:
als dat niet het geval is,
is er geen hoop.

Hoop is de kwaliteit van de ziel
en hangt niet af
van wat er in de wereld gebeurt.
Hoop is niet voorspellen of vooruitzien.
Het is een gerichtheid van de geest,
een gerichtheid van het hart,
voorbij de horizon verankerd.

Hoop
in deze diepe en krachtige betekenis
is niet hetzelfde als vreugde
omdat alles goed gaat
of bereidheid je in te zetten
voor wat succes heeft.

Hoop is ergens voor werken
omdat het goed is,
niet alleen omdat het kans van slagen heeft.
Hoop is niet hetzelfde als optimisme
evenmin de overtuiging
dat iets goed zal aflopen.
Wel de zekerheid dat iets zinvol is
afgezien van de afloop,
het resultaat.

Vaclav Havel (1936)

Vriendschap is een illusie.

We waren 7 jaar en zaten bij elkaar in de klas.
Vanaf het eerste moment waren we dikke vrienden.
We waren praktisch elke dag bij elkaar, we speelden uren lang op straat en in het park vlakbij ons huis, haalden kattenkwaad uit bij de buren logeerden bij elkaar en maakten elkaar midden in de nacht bang door elkaar spookverhalen te vertellen. We waren onafscheidelijk jij en ik. Onze vriendschap werd alleen maar hechter en hechter. We gingen samen naar het voorgezet onderwijs, samen op vrijersvoeten en vertelden elkaar al onze geheimen. We kregen allebei een vriendje en brachten veel tijd met elkaar door. Toen we de verpleging in gingen en elk een andere richting kozen hielden we contact via brieven en belden we af en toe met elkaar. Op de weekenden dat we allebei thuis waren maakten we afspraken om uit te gaan en we hadden het altijd heel gezellig samen. Na de opleiding kreeg je een baan elders in het land ver weg van ons stadje. Je relatie was inmiddels uit gegaan en je kwam steeds minder thuis. Toen kregen jou ex-vriendje en ik stevige verkering en je liet steeds minder van je horen, je brieven bleven uit en je belde niet meer. En zo verwaterde onze vriendschap langzaam . Af en toe kwam ik je ouders nog wel eens tegen en  bleef ik een beetje op de hoogte hoe het met je ging. De jaren gingen voorbij, ik trouwde en kreeg kinderen en via via hoorde ik dat ook jij getrouwd was en inmiddels kinderen had. En toen was daar die reünie van onze school , daar zagen we elkaar na jaren weer terug en het klikte als vanouds. We hebben veel gelachen en verhalen opgehaald en zeiden dat het zo stom was dat we elkaar al die jaren uit het oog waren verloren. We spraken af dat we dat nooit meer zouden doen en dat we een paar keer per jaar een dag samen uit zouden gaan, dat deden we ook en het was altijd gezellig. We belden en mailden elkaar regelmatig en hielden elkaar op de hoogte van wat er in onze gezinnen gebeurde en we hingen soms urenlang aan de telefoon. We logeerden bij elkaar en we bleven tot diep in de nacht op en genoten van ons wijntje, de foto's van vroeger en de verhalen uit onze jeugd. En zo kabbelden de jaren voorbij. 
Toen werd mijn man opeens ernstig ziek en brak er een hectische, verwarrende en stressige tijd voor ons aan.
Ik schreef je dat ik voorlopig niet kon komen i.v.m de ziekte van mijn man en het bleef erg stil van jouw kant. Na weken belde je me een keertje op en vroeg wat er nu eigenlijk aan de hand was, je wenste ons sterkte en zei ik bel je wel weer.  
Met kerst kregen we een kaartje en daarna bleef het stil en was het alsof je van de aardbodem verdwenen was.
We zijn nu inmiddels 5 maanden verder en je hebt niets meer van je laten horen.
Mijn man is inmiddels geopereerd en ondergaat nu een chemokuur. Soms denk ik zal ik je bellen en vragen waarom??? Ik begrijp er niets van dat je zo weinig belangstelling en medeleven toont, dat je ineens wegblijft en niets meer van je laat horen doet pijn omdat ik dit nooit van je had verwacht.
Ik ben dankbaar voor de vrienden die er wel voor ons zijn en ons steunen in deze moeilijke tijd.

Nu denk ik ¨het is wel goed¨, je hoeft niet meer te bellen of langs te komen, echte vriendschap betekend namelijk dat je er voor elkaar bent, in goede maar ook in slechte tijden.
En dat stukje van onze vriendschap heb jij schijnbaar niet begrepen.

Enjoy a glimpse into our garden.

Naar de overkant

Een zaterdagmorgen in 2005.
07.00 uur:
Als ik in het verpleeghuis kom waar ik werk komt de nachtzuster me al tegemoet.
Het gaat niet zo goed met dhr. X. dhr. is terminaal en ondanks de medicatie heeft dhr. het moeilijk.
Ik loop naar de afdeling en naar dhr. zijn slaapkamer, als ik de deur open doe bemerk ik direct de zware ademhaling.
Terwijl ik bij zijn bed sta en de pols voel zie ik zijn vermoeid/getekend gezicht, zijn hand voelt warm en vochtig.
Dhr. is een belezen intelligente en actieve man geweest maar de laatste jaren heeft alzheimer zijn leven beheerst en dhr. afhankelijk gemaakt.
Ik overleg met een collega en zeg dat het me beter lijkt om de familie te waarschuwen want ik heb er geen goed gevoel bij.

08.00 uur: Ik bel met de familie en leg de situatie uit, ik vertel de dochter dat ik dhr. snel  achteruit vind gaan en  ik denk dat dhr. de avond niet zal halen.
Ze schrikken en zeggen dat ze direct in de auto zullen stappen om naar her verpleeghuis te komen, dit zal  echter een paar uur duren want ze wonen een paar honderd kilometer verderop.
Ik beloof dat ik ze direct zal bellen als het  slechter met dhr. zal gaan en zeg dat ik zoveel mogelijk bij hem zal blijven.
Rond 09.30 bellen ze me op dat ze halverwege zijn en vragen hoe het nu gaat met vader, ze zijn bang bang dat ze niet op tijd komen.
Ik leef met ze mee, wetende dat je misschien niet op tijd bent om afscheid te kunnen nemen van een zo geliefd iemand moet verschrikkelijk zijn.

10.00 uur: Ik vertrouw het niet, dhr. heeft het moeilijk heeft een erg zwoegende ademhaling en de pols voelt onregelmatig. Het is hectisch op de afdeling veel onrustige verwarde mensen die zorg en aandacht nodig hebben. Toch kies ik ervoor om bij dhr. te blijven om hem in de gaten te houden, in overleg met mijn collega's sleep ik de medicijnkast naar zijn kamer zodat ik de medicatie voor de andere bewoners kan controleren en uitzetten.
Zittende aan dhr. zijn bed neem ik zijn gezicht in me op, ik wil niet dat hij pijn lijdt en probeer aan zijn gelaatsuitdrukking te zien of dit misschien het geval is. De minuten tikken weg en de ademhaling word steeds zwaarder en zwoegender, ik waarschuw het weekendhoofd en dhr. mag zijn medicatie iets eerder hebben.
Rond 11.00 uur bemerk ik een verandering in dhr. de ademhaling wordt stokkerig en de tussenpozen langer, dhr. heeft het zichtbaar moeilijk.
Ik buig me naar hem toe en fluister in zijn oor ¨het is goed, ga maar ze wachten op je  aan de overkant¨. 
Opeens zie ik zijn gezicht ontspannen alsof er een soort rust over hem komt, ik houd zijn hand vast en zie hoe dhr. zijn laatste adem uitblaast en ik ben blij  dat voor hem het lijden voorbij is.

11.15 uur: De klapdeuren van de afdeling gaan open en ik zie de dochter van dhr. aankomen langzaam  loop ik haar tegenmoet.

16.00 uur: Ik fiets naar huis en denk aan de afgelopen dag, ik voel me ineens doodmoe.
Dit laatste stukje de strijd van het sterven het is iets waar ik nooit aan zal wennen ook al is het een deel van mijn beroep. Maar ik ben blij dat dhr. tijdens het overgaan niet alleen was en dat ik iets, al is het nog zo weinig, voor hem heb kunnen betekenen.

ANNO 2012.:
De bezuinigingen leggen een steeds grotere werkdruk op de mensen die in de zorg werken, de grenzen van wat zorgmedewerkers nog voor hun clienten kunnen doen liggen erg dicht bij het randje van de afgrond.
Tijd aandacht en liefde is niet in geld uit te drukken, het is een voorwaarde voor goede menswaardige zorg voor diegenen die afhankelijk zijn van anderen in het laatste stukje van hun leven.

ER WAS EENS...... (de nieuwe bewoner)

Er was eens een huisje met een tuintje, en in dat tuintje bloeiden de bloemen weelderig en er was een prachtig helder groen grasveldje. De mensen die in dat huisje woonden zaten graag in hun tuintje en genoten van al die mooie fleurige kleuren en van de complimentjes die ze over hun tuintje kregen van al die mensen die voor het grote hek bleven staan. Op een dag kwam er een nieuwe bewoner in het huisje wonen, hij nam de tuin volledig onder handen met zijn grote grove poten. Hij gromde tegen de bloemen wat staan jullie daar nou te pronken met al die kleuren het enige wat ik mooi vind aan jullie zijn de stokken (takken/stelen)) waar jullie op zitten en die zijn vanaf nu van mij.
De mooie paarse bloemetjes die
veilig onder de grote boom stonden  en  dachten dat hij  niet bij ze zou kunnen komen beefden op hun wankele steeltjes als hij ze hoogst persoonlijk wat water ging geven, haha vonden ze vast niet leuk want na een tijdje waren ze ineens verdwenen. Het mooie groene grasveld was toch ook niets voor hem, wel nee veel te netjes en wat een akelige kleur dat kon wel wat minder. Dus groef hij tot de modder naar boven kwam. Wat stond dat leuk al die hobbels en kuilen beter dan dat strakke gedoe. Het allermooiste vond hij als het dan ging regenen ¨JIPPIE¨ dat maakte de tuin extra interessant om in te rollebollen.
En wat zeurden die mensen toch die voor het hek bleven staan toen het vrouwtje met zo´n lawaaiding over het laatste gras reed en die zeiden ¨nou, nou daar valt ook niet veel meer te maaien¨ .
Ja de mensen, ach ze waren wel eens boos op hem als hij de gang in stoof waar van die belachelijk witte tegeltjes lagen (was wel leuk om te gebruiken als glijbaan) en ze hadden daar van dat rare doorzichtige spul in de deuren. Oke hij was niet altijd even schoon en soms wat onbehouwen en de tegeltjes in de gang waren ineens wel wat minder wit. O ja en dat rare doorzichtige spul in de deur ja dat was toch zo gek als hij daar tegen aan stond met zijn poten en kop dan kon hij er ineens niet meer door heen zien het leek wel hekserij. Ach die mensen hadden toch wel rare dingen vond hij , voor dat hij de straat over mocht steken moest hij eerst gaan zitten belachelijk toch. Ze zijn zelfs met hem naar een groot veld geweest waar allemaal andere honden liepen en die stakkers moesten allemaal het zelfde doen ZIT, HALT, AF.

Nou ja hij doet wel mee hoor ¨als hij er zin in heeft¨ het schijnt dat het vrouwtje daar gelukkig van wordt. Maar ja soms kan hij het echt niet laten hoor en dan krijgt hij ¨de kolder in de kop¨ tenminste dat heeft hij het vrouwtje duidelijk horen zeggen, nou zeg het enige wat hij dan doet is van die leuke schijn aanvallen maken naar die stakkers die ook maar dat saaie werk moeten doen iemand moet toch voor de pret zorgen nietwaar. De baasjes die dan bij die stakkers horen schrikken zich een hoedje LOL haha. 

Het vrouwtje trekt dan flink aan dat ding om zijn nek en denkt dan dat ze hem ¨corrigeert¨ ach hij laat haar dat maar geloven want dan is hij ¨braaf¨en heeft ze ineens een koekje voor hem in de hand. Hij heeft extra goed opgelet en weet nu precies waar ze die koekjes bewaard. Na een tijdje stoppen ze met dat gedoe en dan hoort hij het vrouwtje zeggen dat hij nu wel erg moe moet zijn, moe wie ikke? welnee ik heb energie voor tien! Vrouwtje moe? Ja dat zeker. Het fijnst vind hij toch wel ´savonds vlak voor dat hij in zijn mand moet omdat iedereen gaat slapen, de baas en het vrouwtje drinken dan nog een beker met van dat witte spul wat ze melk noemen dat doen ze dan eerst in een ding wat draait. Als er piepjes gaan dat halen ze het eruit en dan krijgt hij ¨JIPPIE¨ ook een bakje met wat lekkers , ze noemen het een nachtmutsje yoghurt en dat vind hij toch lekker hummmm. Hij let dus heel goed op als de piepjes gaan want soms horen ze het niet dan zijn ze te druk in gesprek en dan moet hij hun waarschuwen dat de piepjes toch echt zijn gegaan . Ja hij heeft het nog niet zo slecht in dat huisje met dat tuintje hij heeft een plekje in de kamer waar hij heerlijk ligt op een warm kleedje en de baas laat hem´s morgens toch weer uit. En als hij uit is gelaten dan mag hij weer in de tuin spelen en hij moet zeggen het kost wat werk maar die tuin begint nu echt te lijken op wat hij in zijn kop had n.l een prachtige woestenij. En ach die paar bloemetjes die er nog staan nou vooruit dat moet dan maar, want ach hij ziet het vrouwtje toch ook wel graag blij en gelukkig en per slot van rekening wonen ze bij HEM in en moet je toch de goede harmonie bewaren niet waar.

 

@ in een huis met een tuintje.

 

karakters over.

                        

	pssst...extra smileys?

Rijlessen voor het oudje.

Mrs. Mengelmoes neemt autorijles en dat op haar 56 ste.
Natuurlijk je bent nooit te oud om te leren, tenminste dat zeggen ze toch?
Eigenlijk heb ik  nooit het nut in gezien om zelf te leren autorijden, waarom zou ik.
Ik wordt altijd overal netjes heengebracht of opgehaald door manlief.
Eind vorig jaar werd ik eens flink met mijn neus op de feiten gedrukt, door omstandigheden werd me het nut van zelf te kunnen autorijden ineens heel duidelijk en ik nam me voor om in het nieuwe jaar dat papiertje maar eens te gaan halen.

Tja, dat leek eigenlijk heel gemakkelijk gezegd. Natuurlijk het aanmelden bij een rijschool is een fluitje van een cent,  en ik kreeg een aardige rijinstructeur die me een proefles gaf.
Maar jongens dan bemerk je pas dat je niet zo piep meer bent en dat die grijze massa daarboven in mijn hoofd op volle toeren moest werken.
Ik had ogen te kort voor waar ik allemaal op moest letten en het viel me op dat de rijinstructeur af en toe wel een erg rood hoofd had (zo warm was het toch niet?)

Met mijn 1.58 cm moesten alle zeilen worden bijgezet om fatsoenlijk bij de pedalen te kunnen komen en op de snelweg raakte ik nog weleens de kluts kwijt. O, help was dat het gaspedaal in plaats van de rem???
De bochten werden wel eens wat te ruim (of te krap) genomen en ik zag de verschrikte gezichten van de medeweggebruikers die me aanstaarden alsof ik van een andere planeet kwam.

NOU JA ZEG ZE ZIEN TOCH ZEKER DIE GROTE L WEL OP HET DAK VAN DE AUTO STAAN, LEERLING AAN BOORD!

Eenmaal weer thuis sloeg regelmatig de onzekerheid toe, zou ik dit wel onder de knie kunnen krijgen en ooit eens zelfstandig over de wegen kunnen snorren?
Nu naar 7 lessen krijg ik een beetje de feeling van het rijden te pakken en gaat het allemaal wat soepeler, ik zie de rijinstructeur wat relaxter naast me zitten en ik begin er lol in te krijgen.
Gisteravond zag ik op tv de oudste man ter wereld 115 jaar en hij doet nog een cursus Engels. Dan moet het mij met mijn 56 jaren toch nog wel lukken om dat rose papiertje te halen.......... TOCH?