Engeltje.

Het werd tijd om de kerstboom af te tuigen, dat schijnt te moeten voor
6 januari, vraag me niet waarom maar het schijnt een traditie te zijn dat de boom er na driekoningen niet meer mag staan.

Aangezien ik al een paar dagen grieperig en snotterig thuis doorbreng en manlief weg was met een vriend besloot ik om toch maar eens te beginnen aan de klus.
Af tuigen is nooit zo leuk als op tuigen, het is zo definitief het afscheid van het oude jaar en het begin van een nieuw.

Het oude jaar is voor ons niet gemakkelijk geweest, mijn man had op het eind van het jaar 2011 net een zware whipple operatie ondergaan en 2012 ging van start met het vooruitzicht op een half jaar chemotherapie. Een jaar van veel spanningen en onzekerheid, huilen en elkaar moed inspreken.
Een jaar waarin het besef dat alles wat je altijd zo gewoon vond  helemaal niet zo gewoon was.
Ineens hoor je van allemaal mensen dat die man om de hoek en die vrouw met die kleine kinderen ¨het¨ ook
heeft, het woord uitspreken kunnen of durven ze niet.
Er zijn mensen die je ontlopen en je niet meer recht in de ogen durven kijken, er zijn vrienden die het gigantisch af laten weten en er zijn die lieve mensen die proberen een steun voor je te zijn en je op te beuren.
En nu zijn we dan in het jaar 2013 beland waarvan we niet weten wat het ons gaat brengen, de onzekerheid blijft en daar moeten we mee om leren gaan.
We beseffen dat Mike bij de gelukkigen hoort die het eerste jaar na de diagnose overleeft hebben.
Heel veel om dus dankbaar voor te zijn.
Vlak voor kerst kreeg ik van een lieve collega die afscheid nam op het werk een engeltje met het verzoek om deze in de kerstboom te hangen zodat ik nog eens aan haar kon denken. Het engeltje is de laatste versiering die in de doos met kerstspulletjes wordt opgeborgen.
De boom zag er ineens erg kaal en saai uit zonder al die mooie versieringen.

We hopen dat er in 2013 een engeltje op de schouder van Mike mag komen zitten en dat we als gezin eind dit jaar kerst weer opnieuw bij elkaar mogen zijn, want we weten inmiddels dat niets in dit leven zeker is en dat je dankbaar moet zijn voor elke gegeven dag.