MALAISE.

zondag 28 april 2013

De 3e chemokuur is inmiddels achter de rug.
De arts vond het verstandiger om dit voortaan maar 1x per 14 dagen te doen omdat de bloedwaarden nu niet bepaald het ¨je van het¨waren en er een lichte vorm van neuropathie  in de voetzolen aanwezig was. Natuurlijk was dit een flinke domper want eigenlijk wil je (hoe giftig ook) dat de chemo´s gewoon doorgaan op de tijden dat ze gepland staan.
Nu krijg je zoiets over  je van is het dan wel effectief genoeg? Eigenlijk krijg je daar niet echt een duidelijk antwoord op van de verpleegkundigen en de oncoloog zie je  niet tijdens de chemodagen.
Toch had Mike er in zijn achterhoofd al rekening mee gehouden.
De eerste twee dagen na de chemo gaan wel redelijk maar dan slaat de malaise en hevige vermoeidheid toe en begint het lichaam te protesteren. De gewrichten gaan pijn doen hij krijgt last van concentratiestoornissen, de neuropathie speelt op, hij houd vocht vast in de benen en het eten gaat een stuk moeizamer niets smaakt meer zoals voorheen. Misselijk is hij gelukkig niet maar voor een zo energieke man als Mike is het gebrek aan energie een ramp. Er zijn zoveel dingen die hij wil doen maar die door de hevige vermoeidheid gewoon niet willen lukken.
Ik zie hem soms tot het uiterste gaan, beslist dat rondje wat hij altijd liep met de hond ook nu willen lopen, en misschien gaat het in een wat minder snel tempo maar hij doet het! De klusjes in en om het huis die hij toch wil doen om mij te ontlasten, en soms schrik ik me rot van de grauw gelige kleur die hij opeens  heeft in het gezicht.
Mijn grote sportieve  kerel altijd bezig en oersterk die geveld wordt door een onzichtbare vijand.
Vaak sta je niet stil bij het feit hoe gezegend je bent als je gezond bent, je vind het gewoon dat je lichaam naar behoren functioneert en dat je de dingen kunt doen die je graag doet.
Totdat je opeens bij degenen hoort die het is ¨overkomen¨, en alles is opeens niet zo gewoon meer.
Je leven van ¨voor en na¨de diagnose is zo anders, want ¨dit¨overkomt¨ altijd een ander en niet jezelf tenminste dat dacht je.
Vandaag was het een wat mindere dag voor Mike, gelukkig scheen de zon volop en konden we lekker buiten zitten.
Onze dochter die in het zuiden van het land woont was een paar dagen bij ons en daar genieten we altijd van en onder het genot van  koffie en een stukje ¨Willem¨ gebak lieten we de warme zonnestralen hun werk doen. Natuurlijk kon Mike het niet laten om aan het onkruid te peuteren wat weelderig tussen de tegels omhoog is geschoten, het is hem een doorn in het oog. Normaal staat de tuin er om deze tijd keurig bij, nu is het een beetje rommelig en moet er nodig een maaier over het gras heen. Het komt allemaal wel weer zeg ik tegen Mike je moet je eerst maar weer eens een beetje beter voelen. Even later is hij bezig het onkruid tussen de tegels weg te krabben hij heeft er een laag krukje bij gepakt zodat hij af en toe even kan gaan zitten  (eigenwijs mannetje blijf toch lekker in de zon zitten op je luie stoel.)

Ik zie het met lede ogen aan en begin aan de andere kant van de tuin te krabben, en ik denk bij mezelf dit was de 3e kuur er zijn er nog 9 te gaan.