zaterdag 5 april 2014

Stapje dichterbij.

Moe in mijn lijf, moe in mijn hoofd.
Elke dag een stapje dichterbij jou, hoeveel stapjes nog???

6 opmerkingen:

Anoniem zei

Si a chaque lendemain
Tu peux recommencer
Et reprendre courage
Et chanter à nouveau

Si a chaque pleine lune
Tu lèves ton regard
Tu regardes le monde
Et tu ris à nouveau

Si à chaque pleur d’enfant
Ton cœur se met à battre
Et que tu le consoles
En l’embrassant bien fort

Si un bouquet de fleur
Te rappelle Noël
Et la neige en hiver
Te parle du printemps

Si un livre nouveau
Te passionne un moment
Si la vue d’un bateau
T’emmène au grand large

Si ton sourire trouve
Un sourire en réponse
Alors, crois-moi, tu l’es
Heureuse, pour toujours.

geschreven door Jacqueline Cabri (1932-1985)
(zij overleed aan darmkanker)

Veel sterkte nog en laat de moed niet zakken!!!!
groet-je, Isa

Anoniem zei

ik wil je ook veel sterkte wensen
niet opgeven
je bent nog nodig
groeten patty

lia zei

tuurlijk geef je niet op...... tuurlijk ga je door......tuurlijk blijf je lachen...... tuurlijk ben jij de sterke vrouw..... Bleh, niet opgeven en doorgaan, heel simpel adem in, adem uit. Het kan mij ook allemaal ff niet meer boeien en wil je alleen nog maar bij hem zijn. Nee, niet labiel maar zo ontzettend verdrietig om het gemis. Laat maar komen dat verdriet. Ik heb dat ook nog steeds....

Rose zei

Hallo Lia, ja de wereld draait gewoon door terwijl ik het idee heb dat ik stil sta.
Je MOET weer zoveel en je hebt zo weinig puf daarvoor.
Ik heb het gevoel dat ik op de automatische piloot draai, ik ga weer naar het werk maar het enthousiasme is er af. Ik blok het verdriet af lijkt niet tot me door te dringen dat het echt voorgoed over is dat er nooit meer een samen is mijn hoofd weet het wel maar mijn hart niet. Ik denk dat het voor jou niet anders is. Sterkte ermee, liefs en warme groet, Rose.

lia zei

vanavond een warme avond gehad met lieve vrienden.... maar dan is het gemis zo groot, Zal het dan oiti slijten? Nee, het gemis is dan ff te groot... ik mis Coen dan zo! En jij jouw man. We moeten door, maar hoe?

Rose zei

Dat vraag ik me ook steeds af, het wordt alleen maar heftiger het verlies.
Vanavond thuiskomen uit de avonddienst, mijn verhaal niet kunnen vertellen. Niemand die op je wacht, Ik draaide op de automatische piloot leek het wel, nu is er die grote leegte en het besef dat het echt over is. Hoe moet je door? Ik weet het ook niet Lia, ik weet wel dat alle kleur uit het leven weg is. xxx

Een reactie posten