Alleen de trap op naar boven naar dat grote bed wat nu zo verschrikkelijk leeg en koud is.
Ik mis je in alles om me heen, je warmte als je naast me ligt, je arm om mijn middel zo veilig zo vertrouwd, je hand in de mijne onze vingers verstrengeld, die onverwachte streling over mijn haar, je kus.
Ik mis je zo verschrikkelijk.
De stilte is oorverdovend de leegte enorm en nadrukkelijk aanwezig
Al die lieve mensen om me heen die me met alles willen helpen, die er voor me willen zijn, maar de avonden de nachten ze zijn zo leeg en zinloos zonder jou.
Ik ruik aan je kleren om je dicht bij me te hebben maar ik merk dat je lichaamsgeur vervaagt en het maakt me soms wanhopig.
Jouw kleren die ik niet op kan ruimen omdat ik het gevoel heb dat je er nog een beetje bent als ik alles laat zoals het is. Je schoenen staan nog in de gang, je jas hangt nog aan de kapstok, je bent nog een beetje bij me, ik kan je alleen niet zien, niet aanraken, niet vasthouden, niet ruiken.
Mijn lief, mijn allesie, mijn wereld, wat moet ik zonder jou.
2 opmerkingen:
zo treffend hoe je het verlies omschrijft.....
als ik mij erg eenzaam voel spuit ik wat van coens geurtje op mijn polsen, sjaal en kussen. Want inderdaad dat specifieke verdwijnt, net te snel.....
De dagen zijn door te komen maar de avonden en vooral de nachten zijn het moeilijkste, precies zoals jij het omschrijft.
Zullen ooit die scherpe kantjes eraf gaan, zal ik ooit niet meer hopen dat de deur opengaat en jij plots er weer bent? Ik weet het niet maar hou mij vooral vast aan onze mooi herinneringen en niet aan het leed dat geleden is.
Lieve "rose" kan je alleen heel veel kracht toezenden en weet dat je "mike" rondom jou is....
x, Lia
Hallo Lia, ik ben zo vrij geweest om je een berichtje te sturen via je inbox overig (FB)
Een reactie posten