Moe.

Je bent zo moe.
Je energie is volledig weg, ik zie hoe je met moeite je ogen openhoud en probeert niet in slaap te sukkelen.
Ik zeg je ¨geef er maar aan toe¨ het geeft niets, je hebt je rust hard nodig.
Je wilt nog zoveel doen zit vol ideeen, maar je lichaam werkt niet mee.
Het rondje met de hond probeer je nog steeds in de morgen, maar ik bemerk dat je het niet erg vind als ik de rest van de dag deze taak van je overneem.
Ik zie met lede ogen aan dat het eten op je bord wat vaker blijft liggen, geen trek zeg je het smaakt me niet meer zo.
Je hebt het steeds koud kan je warmte slecht vasthouden, de kachel loeit hier hurry up terwijl jij met een dik vest aan nog steeds kouwelijk bent. Het schijnt er allemaal bij te horen bij de kanker, je krijgt het er gratis bij.
Laatst las ik ergens dat kanker een cadeau is, mijn god welke zieke geest heeft zo iets bedacht.
Je vraagt je af of mensen soms wel beseffen wat voor een enorme impact kanker heeft op je leven, niets is nooit meer het zelfde.

Op de site van Pats uit Belgie (haar moeder stierf aan de gevolgen van cholangiocarcinoom) las ik het volgende:

Kanker is een ongenode gast, die mee aan tafel schuift. 
Een gast die ongezien is binnengeslopen, die niet kan genegeerd worden en die zich moeit in elk gesprek. 
Kanker nestelt zich in je hoofd en in je hart. Kanker verandert vrienden in kennissen of onbekenden, en maakt van kennissen vrienden. 
Het zorgt ervoor dat vreemden in je leven binnendringen.
Zij blijven ofwel vreemden of ontpoppen zich tot vrienden en medestanders die de rest van je leven vrienden blijven en die de ongenode gast, al was het maar even, het zwijgen kunnen opleggen. 
Ze zijn van onschatbare waarde.

Kanker wandelt naast je mee, waar je ook gaat. 
Het zorgt er voor dat sommigen in een wijde boog om je heen lopen, de angst dat je hen zou aanspreken duidelijk zichtbaar op het gezicht hun blik van je afgewend.

Ja kanker is een ongenode gast.